به گزارش آبنما کار، محوطه کهنه قلعه میرآباد امام قلی در ریگان کرمان، سکونتگاهی ساسانی و اسلامی است که تا کنون بقایای شاخصی، همچون یک چهارطاقی یا آتشکده ساسانی در آن شناسایی شده است، این محوطه تاریخی که بارها مورد تعرض قرار گرفته، حالا بعد از گذشت ۳۰ سال از ثبت آن در لیست میراث ملی، سرانجام مقرر است عرصه و حریم آن تعیین شود.
به گزارش آبنما کار به نقل از روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، شهرام زارع ـ سرپرست هیأت دیرینه شناسی محوطه کهنه قلعه میرآباد امام قلی در اینباره اظهار داشت: محوطه کهنه قلعه میرآباد در شهرستان ریگانِ استان کرمان، بخش گنبکی و در شرق روستای میرآباد امامقلی واقع شده است. این محوطه طی اوایل دهه ۱۳۷۰ به خاطر عبور جاده آسفالتی از وسط آن، که روستاهای منطقه ریگان و فهرج را به هم پیوند می دهد بشدت صدمه دید و بخشی از بقایای معماری و سکونتگاهی آن تخریب شد.
این دیرینه شناس اضافه کرد: در سالهای گذشته هم عبور لوله ها و عناصر مختلفی از کنار همان جاده صدمه هایی به محوطه وارد کرده است و هم اکنون، احتمال تعریض جاده و همینطور توسعه روستایی، عرصه تپه را در معرض تهدید قرار داده است.
زارع با بیان اینکه این محوطه در سال ۱۳۹۹ به شماره ۳۳۰۶۲ در لیست آثار ملی به ثبت رسیده است، اظهار داشت: محوطه کهنه قلعه میرآباد امام قلی حدود ۱۲ هکتار وسعت دارد و سکونتگاهی در ارتباط با دوره ساسانی و اسلامی است. بقایای چند مجموعه معماری از دوره ساسانی در این محوطه وجود دارد و ازجمله بقایای شاخص آن، بنای یک چهارطاقی یا آتشکده است که برای مطالعه تحول معماری مذهبی دوره ساسانی حائز اهمیت می باشد.
این دیرینه شناس بیان نمود: جدا از جنبه های علمی و باستان شناختی که مطالعه بقایای مادی گذشته برای محققان دارد، در مناطقی مثل ریگان که ازجمله نقاط خشک فلات ایران است و محدودیت دسترسی به آب و سایر منابع زیستی هرروز پررنگ تر می شود، اهمیت محافظت از میراث فرهنگی و معرفی آثار تاریخی دوچندان می شود.
سرپرست هیأت دیرینه شناسی محوطه کهنه قلعه میرآباد امام قلی با بیان اینکه در این قبیل مناطق هنوز به صورت عمده تاکید بر معیشت مبتنی بر کشاورزی با روش های سنتی است که با عنایت به بحران های زیست محیطی در سالهای آینده با مشکلات بیشتری مواجه خواهد شد اضافه کرد: این حقیقت ایجاب می کند که مدیریت منابع فرهنگی را جدی بگیریم و به روند زندگی در این مناطق پیوند بزنیم.
زارع تصریح کرد: میراث فرهنگی و بقایای فرهنگی گذشته زینتی و نامحدود نیستند، بلکه محدود و درحال کاهش است و مدام در معرض عوامل تهدیدکننده و مخرب قرار دارند، این منابع بشدت مغفول واقع شده اند و نیازمند حفاظت اند و کاربری آنها هم می بایست مدیریت شود.
