به گزارش آبنما کار رئیس انجمن مفاخر معماری ایران ضمن عرضه توضیحاتی درباره تأثیرات کرونا بر ارتباط معماران و شهرسازان با جامعه، از احتمال برگزاری ششمین دوره دوسالانه کتاب معماری و شهرسازی (جایزه دکتر منوچهر مزینی) اطلاع داد.
علیرضا قهاری ـ رئیس انجمن مفاخر معماری ایران ـ در گفت وگویی با ایسنا در یک جمع بندی درباره فعالیتهای این انجمن در سال ۱۴۰۰ بیان نمود: به دلیل ادامه دار بودن انتشار کرونا در سال ۱۴۰۰، سالن ها تعطیل و جلسات و همایش های حضوری ما منحل شد. به همین جهت برنامه های خویش را حدودا هر هفته به صورت مستمر در ایام چهارشنبه با برگزاری یک بحث کارشناسانه با حضور متخصصان حوزه معماری و شهرسازی به صورت آنلاین در فضای مجازی به انجام رساندیم که البته این برنامه ها به دلیل مستمر بودن مورد اقبال مخاطبان قرار گرفت.
او افزود: چند کتاب هم علیرغم مشکلات حوزه نشر به لحاظ هزینه چاپ و کمبود کاغذ منتشر کردیم و بزرگداشت هایی هم به صورت آنلاین و از راه دور انجام شد.
از این معمار سوال کردیم که برگزاری لایوهای کارشناسانه را تا چه حد طی زمان اثرگذار می بیند؟ پاسخ داد: ما دو کار را انجام می دهیم؛ نخست نشر دانش و فعالیت در حوزه معماری و شهرسازی و دوم هم ترویج. معمولاً در کار فرهنگی، ترویج مهم تر از بهره برداری است که می خواهید در همان زمان نتیجه دهد. معمولاً کار فرهنگی اثرگذاری سریع ندارد باآنکه که در زمان خودش دارای مخاطب است و بحث با حضور متخصصان صورت می گیرد که این گونه گفتمان، ترویج داده می شود.
قهاری تاکید کرد: در اصل، رسانه ها و نهادهایی که سنجش افکار را بر عهده دارند باید نتایج این فعالیت ها را رصد کنند که البته این کارها هزینه دارد ولی باید از دید بی طرفانه و نگاه کارشناسی بگونه ای که کارشناس در کنار جامعه باشد به این موضوعات نگاه کرد؛ بعنوان مثال باید بررسی کرد که مثلاً ۲۰ سال پیش جامعه تا چه حد به منظر شهری و معماری اهمیت می داده و الان تا چه حد؟ البته ما هنوز به آن نتیجه دلخواه نرسیده ایم و فرهنگ جامعه تحت تاثیر عواملی چون سوداگری، تغییر کرده است.
او درباره اثرات برگزاری لایوهای کارشناسی بر جوامع تخصصی معماری اظهار داشت: انجمن قصد داشت جامعه مخاطب را گسترش دهد، به همین جهت از راه رسانه ها و نشریاتی که ممکن بود تخصصی هم نباشند، مطالب خویش را منتشر نمود. این امر سبب شد هم بحث معماری باردیگر مطرح شود و هم این که توجه به مسائل شهرسازی و معماری بیشتر شود. بدین ترتیب بخش عمده ای از معماران و شهرسازان از دایره محدود ارتباطات تخصصی خود خارج شدند و با جامعه ارتباط برقرار کردند؛ چونکه پیش از این معماران و شهرسازان تنها در جوامع خصوصی خود گفتمان می کردند.
«عملکرد معماران در سال ۱۴۰۰ در جامعه بین المللی به چه صورت بود؟» بیان نمود: با عنایت به مشکلاتی که طی دو سال گذشته در سطح جهان به خاطر کرونا رخ داد، به همان نسبت میزان مشارکت ما کاهش پیدا کرد؛ یعنی اساسا مجامع معماری در جهان جنب و جوش سابق را نداشت. با این وجود در اکسپو حضور داشتیم و دو سه جایزه بین المللی معماری هم گرفتیم ولی سرعت و پیشرفت تفکر معماری در جهان مانند باقی امور از این اپیدمی صدمه دید.
او افزود: ولی به نظر من معماران ایرانی در حد توانشان رسالتشان را به جا آوردند و خیلی نمی توان ایراد را به آنها وارد دانست چون شرایط جهانی بود. فعالیت جوامع معماری در کشور خودمان هم نسبت به سالهای گذشته باتوجه به شرایط موجود قابل قبول بود ولی موفقیت ها در سطح جهانی تا حدودی از نظر کمی کاهش داشت.
وی در پاسخ به این که آیا انجمن برای سالجاری برنامه خاصی دارد؟ بیان نمود: برنامه لایوهایمان را ادامه می دهیم؛ چونکه شرط اول موفقیت است و اگر بخواهیم در کانون ها، مجامع و باقی انجمن ها ماندگار باشیم باید با وجود سختی ها فعالیت مستمر داشته باشیم. ازاین رو ما تلاش می نماییم حضورمان را در جامعه با همین امکاناتی که تکنولوژی در اختیارمان گذاشته است، نگه داریم. امیدواریم دولت ها هم در حد توانشان امکانات تکنولوژی را گسترش دهند تا بخش دانش گرای جامعه و بخشی که به بقای دانش در جامعه نیاز دارد معطل نماند. البته برای سال ۱۴۰۱ برنامه داریم که چند کتاب را منتشر نماییم و اگر بتوانیم ششمین دوره دوسالانه کتاب معماری و شهرسازی (جایزه دکتر منوچهر مزینی) را که در سال ۱۴۰۰ به خاطر کرونا یک سال عقب افتاد، برگزار خواهیم کرد.