آبنما کار: یک نویسنده برنامه های ادبی رادیو، وضعیت نویسندگی در این رسانه را توصیف کرد و با اشاره به دستمزدهای اندک، اشاره کرد که روز به روز تعداد نویسندگان اصیل و واقعیِ رادیو کم می شود.
محمدباقر رضایی ـ نویسنده برنامه های ادبی رادیو ـ یادداشتی اختصاصی در رابطه با وضعیت نویسندگی در این رسانه برای ایسنا ارسال کرده و نوشته است:
«نویسندگی در رادیو عظمت عجیبی دارد. هیچ رسانه ای نیست که مانند رادیو در کلیت خود، با احتساب شبکه های اصلی، فرعی، استانی، محلی و برون مرزی، حدود دو هزار نویسنده در اختیار داشته باشد. این نویسندگان در شاخه های گوناگونی برای رادیو قلم می زنند: سیاسی، اجتماعی، پزشکی، ورزشی، اقتصادی، نمایشی، دینی، هنری و ادبی.
اغلب این نویسندگان با دستمزدی اندک و تنها به عشقِ نوشتن برای مردم به کار در رادیو مشغولند و توقع مالی ندارند. در کنار آنها، نویسندگانی هم هستند که فقط نام نویسنده را یدک می کشند و نوشته هایشان کپی برداری از زحمات دیگران است. جالب اینجاست که دستمزد این دو گروه، یکسان است و هنوز هم «در» روی همین پاشنه می چرخد!
این مسئله سبب شده که نویسندگان اصیل و واقعیِ رادیو، جا را خالی کنند و به رادیو بگویند: خداحافظ! با این وضعیت، معضل نویسندگی در رادیو همچنان باقی و حل نشده است. حتی مدیران سطح بالای رادیو هم به این امر، واقف و معترف اند.
اگر نبودند نویسندگان واقعی و اصیل که با نوشته های پرارزش خود به شنوندگان رادیو آگاهی و حال و نشاط بدهند، مشخص نیست چه به روز این رسانه ی «لحظه ها» می آمد!
اما چرا روز به روز تعداد این نوع نویسنده در رادیو کم می شود؟
چون اولا از نظر دستمزد، کاملا نادیده گرفته می شوند و ثانیا وصلشان به برنامه ها قانون و ضابطه محکم و مشخصی ندارد. کافی است یک نویسنده توانمند رادیو، به مدیر خیلی خیلی کوچکتر از خودش سلام نکند؛ فورا فاتحه اش خوانده است و اگر در برنامه ای دیگر به کار گرفته نشود، با همه تجربه های رادیویی اش باید با رسانه خداحافظی کند؛ البته هنوز هم در رادیو، هستند مدیران اصیل و باشرف و بافرهنگی که رفتارشان نگهدارنده ی نیروهای توانمند است. ولی همچنان نگرانی های آنچنانی به جهت نبود قانونی محکم، وجود دارد.
یکی از معضلات اساسی رادیو در زمینه نویسندگی، همین مسئله ی به ظاهر ساده است.
تشکیلاتی وجود ندارد که از شخصیت، حیثیت، اعتبار و تجربه های نویسنده دچار این وضعیت، دفاع و او را به برنامه ای دیگر انتقال دهد. همین است که معضل نویسندگیِ واقعی و حرفه ای در رادیو، حل ناشده باقیمانده است.
دراین میان، دلسوزانی هم هستند که کوشش می کنند با یادآوری نکات فنی و حرفه ایِ کار، جایگزین هایی از میان جوان ها برای نویسندگانِ از دست رفته، تربیت کنند.»
رضایی در پایان مطلب خود ضمن اشاره به کتاب «نویسندگی با صدای بلند» نوشته یدالله گودرزی، خاطرنشان کرد که این کتاب آرزو دارد، علاقه مندانی برای نویسندگی در رادیو فراهم بیاوَرَد.
به قول وی در این کتاب، راهکارهای نویسندگی در رادیو عرضه شده و حتی برای نویسندگان جوانی که در دیگر رسانه ها و خصوصاً فضای مجازی فعالیت می نمایند آگاهی دهنده است.